week 9, 10, 11 - Bolivia

Zo, tijd geleden. Eerder verslagen uploaden is vanwege slecht Wifi mislukt (tot enige ergernis). Daarom nu een verslag van heel Bolivia, waar we 3 weken zijn geweest. Een beknopt verslag om het een beetje leesbaar te houden.

Het vorige verslag eindigde in Uyuni, na de 3 daagse tour in de Boliviaanse Altiplano. Uyuni heeft naast een hoop zand en stof weinig te bieden, dus na 1 dag vertrekken we richting Sucre. Wettelijk gezien is dit de hoofdstad, maar om 'een reden' wordt die rol vervuld door La Paz. Als je een gebouw wil bouwen in Sucre moet deze wit zijn. Daarom is de stad mooi licht. In Sucre maken we kennis met de marktjes op straat, waar etenswaren worden verkocht voor weinig geld. Het ziet er allemaal mooi en kleurrijk uit, maar de hygiene is vaak discutabel. Ik (Harmen) maak dan ook al snel kennis met de 'travelers stomache', of wel diarree. Daarom moet ik binnen blijven (ik durf niet verder dan 10m van de wc), en kan Carole in alle rust de kraampjes met meuk en 'frutsels' afstruinen ;)

Vanuit Sucre gaan we oud&nieuw vieren bij een eco-farm in Bermejo, genaamd Gingers Paradise. De rit er naartoe is al een avontuur, aangezien we in het regenseizoen zitten en er een stortbui van enkele uren over ons heen komt. Met als gevolg behoorlijke land-slides waar we niet langs kunnen. De chauffeur kent de uitspraak 'vaake bi'j te bange', en na een aanloop waagt hij het er toch op. De locals slaan een kruisje terwijl we langs de afgrond over de modderstroom denderen, en omdat we (als enige blanke in de bus) niet al te veel willen opvallen doen we met ze mee. Maar dat was slechts 1 landslide, en vele volgen nog (terwijl ik nog steeds diarree heb, ideaal). Na enkele uren komen we er toch langs, en rond 4u 's nachts komen we aan. Het is in de jungle, dus het is er f*ing heet, we zien geen hand voor ogen, geen huizen in de buurt, alleen een vage routebeschrijving van internet... het avontuur gaat door. Uiteindelijk zien we een hangbrug over de bulderende rivier, we zijn er bijna. Nog ong. 10min lopen, maar we worden gezelschap gehouden door een hond, die het maar al te leuk vindt dat hij 2 nieuwe baasjes heeft. De vuurvliegjes wijzen ook de weg btw. Aangekomen bij de hut kloppen we aan... niks. Nog een keer, nu horen we een 'weet-je-wel-hoe-laat-het-is' kreun, en een ontsnapte jaren 70 hippie (compleet met regenboog-batic shirt, dreadlocks, slippers e.d.) wijst ons de weg naar ons huisje. De verhalen over de farm laat ik even, anders wordt het verslag te lang ;).

Na oud en nieuw gaan we naar het plaatsje Samaipata, een klein paradijsje dat wordt gerund door de Nederlanders Pieter en Margreet. En dat het NLe eigenaren heeft is goed te merken. Want alles doet het gewoon, en er is over dingen nagedacht. De hostels die wij hebben gehad, en de verhalen die we horen van anderen bevestigen dat, zijn altijd... net niet. De electrische douches waaronder je wordt geëlectrocuteerd zijn daar een goed voorbeeld van. De Nederlanders hebben 30 jaar geleden een verlaten stukje land gekocht om gewoon te wonen, maar gedurende de jaren hebben ze dit omgebouwd tot een ware 'finca' (landgoed) met bungalows, een forse moestuin en een theehuisje. Heel gaaf. Daarom blijven we nog een paar nachten extra, om een beetje tot rust te komen van alle activiteiten en regelzaakjes van afgelopen 2 maanden (beetje overload)

Vanuit Samaipata doen we 2 excursies naar de pre Inca ruine van El Fuerte, en naar het prehistorische oerbos in Ambóro waar reuzen varens staan. Wederom hendig sjiek.

Daarna vliegen we naar La Paz. Hier hebben we ook weer een mooi en actief programma voor onszelf op touw gezet:
- de eerste avond doen we een Food Tour door La Paz. Tijdens de tour krijgen we uitleg van de stad en haar historie. En verder eten we in 5 verschillende restaurants 5 verschillende lokale gerechten. Erg leuk en vooral erg lekker... voer voor inspiratie :)

- we mountianbiken op de Death Road! Uitgeroepen tot de gevaarlijkste weg ter wereld, vanwege de vele ongevallen. Deze weg is een onverharde weg langs steile ravijnen en kliffen, en de weg is max. 3,5 meter breed. Voor mountainbiking geen probleem, maar tot voor kort was dit de enige route voor auto's en vrachtwagens. Door hevige regenval (lig grotendeels in de jungle) is de weg onbetrouwbaar, en daardoor zijn er veel ongelukken geweest. Inmiddels is er een nieuwe asfaltweg aangelegd voor het groot verkeer, en kan er van de weg worden gefietst. En dit is zonder meer voor ons beide het gaafste wat we hebben gedaan (tot zover). We starten op 4800 meter en dalen af tot 1200m, bloaz'n!!!

- we gaan naar Tiwanaku, een ruïne waarvan men nog niet weet wie het wanneer heeft gebouwd. Naar schatting is het ruim 3000 jaar oud. De standbeelden zijn ontzettend mooi gebleven, en het pronkstuk is ruim 7 meter hoog!

- en dan het Boliviaanse Cholita Wrestling... op volledig Amerikaanse WWF stijl gaan show-worstelaars elkaar te lijf. De hoofd-act zijn de Cholita's, in traditionele klederdracht geklede Boliviaanse vrouwen... echt su-per-vet!!! wat een vermaak. De locals gaan ook flink tekeer als hun held of antiheld dichtbij komt, en gooien ze spullen toe zoals water, popcorn, mango's en dergelijke. Vet vet vet!!!

Dan naar Copacabana en het Titicacameer. Dit meer ligt op 3800m hoogte, en is ong. 9000 vierkante kilometer groot!! We weten niet precies wat ermee wordt bedoeld, maar het is het 'hoogste bevaarbare meer ter wereld'... dus. Hier gaan we 2 dagen naar het Isla del Sol, een rustig, tranquilo en vooral schitterend eiland. We hebben geluk, en tussen de regen door hebben we hier 2 dagen volop zon. Het eiland over lopen is werkelijk prachtig, vooral omdat het om ons heen regent en onweert en we uitzicht hebben op het machtige Cordilla Real. Op het eiland zijn enkele Inca ruïnes te zien, erg indrukwekkend hoe ze dat destijds hebben gedaan. Lopen gaat hier wat lastig vanwege de hoogte. Door het lage zuurstofgehalte hap je continu naar adem, en als je 50m de berg op loopt ben je werkelijk bekaf. Bijzondere, maar minder prettige, gewaarwording. Ook leuk op Copacabana zijn de inzegeningen van auto's. Een autoverzekering kennen ze niet (geen verzekeraar die zich daaraan waagt), dus het alternatief is het laten zegenen door een Katholieke priester. Daarvoor kleden ze de auto's wel feesteijk aan met slingers, bloemstukken en een hoedje.

Vanuit Copacabana gaan we over naar Arequipa in Peru. Dat betekent voor ons het einde van Bolivia. Een bijzonder land met prachtige natuur, chagarijnige vrouwen in mooie klederdracht, spraakzame en 'schattige' mannen, gebouwen die niet af zijn (in veel opzichten) en lekker eten. We hebben voor ons gevoel nog niet genoeg gezien van Bolivia, en vooral niet van de Jungle. Dus wie weet komen we hier nog eens terug.

Dus naar Arequipa, hoewel we dit inmiddels ook alweer hebben gehad. We zijn ons nu aan het prepareren voor de reden dat we naar Zuid Amerika zijn gegaan: de Inca Trail naar Machu Picchu.

Dit in het volgende, en waarschijnlijk laatste, verslag :)